Gemeente Nijmegen

We worden rustig wakker in Jasper's studio. Koffie zetten (ik heb lekkere bonen, een handmaler en een filterhouder mee), ontbijtje erin, luchtbedden oprollen en opstappen. De eerste stop is "Fietsplezier Malden". Er heeft zich over de loop van de vorige dag namelijk een steeds ergere tik in mijn trappers ontwikkeld en dat baart mij zorgen. Dit was bij mijn vorige fiets (exact hetzelfde model) namelijk de voorbode van een kapotte trapas waardoor ik de hele fiets heb moeten afschrijven. De fietsenmaker kijkt echter een paar seconden naar mijn trappers, rammelt er wat aan, geeft de pedalen een zwiep en concludeert dat het geen probleem is. Waarschijnlijk gewoon het linkerpedaal. Ik kan even later zijn hypothese bevestigen door alleen met rechts te trappen en inderdaad, geen tik. Een stuk geruster fietsen we terug naar Nijmegen en door naar de Museumpark Oriëntalis, in de Heilig Landstichting.

Tom had een week geleden de directeur van het Museumpark ontmoet en was nog niet uitgepraat dus vandaag wordt dat gesprek voortgezet. Ik mag aanhaken. Het blijkt een bijzonder interessant gesprek: we hebben het over organisatie, het bewaken van continuïteit in de essentie van een organisatie, de zoektocht naar betekenis en waarheid en de rol die religie daarin speelt, wat voor ontwikkelingen daarop zouden kunnen plaatsvinden en wat voor rol A.I. zou kunnen spelen om dat op een persoonlijke wijze in te vullen. Daarnaast vertelt Walter (de directeur) wat over de geschiedenis van de Heilig Landstichting. Een goede eeuw geleden hebben een aantal lui met te veel geld het idee in hun hoofd gehaald om het Heilige Land van het Joden- en Christendom na te bouwen als bedevaartsoord in Nederland. De stichting die de lap grond beheert die ze daarvoor hebben opgekocht is inmiddels redelijk wat geëvolueerd en biedt nu ook onderdak aan een school, sociale werkplekken en zorginstellingen. Het doel van het Museumpark is onderwijzen over religies, vooral de Abrahamische, en biedt een tour door dorpjes in de stijl van de Romeinen, de Arabieren en de Joden. Inmiddels zijn zijn ze bezig met een transitie om meer op levensbeschouwing in het algemeen te focussen.

Uiteindelijk komen we pas na 3 uur aan op het station in Nijmegen. Het blijkt dat we tot Roermond een sprinter moeten nemen en vanaf daar pas de intercity door naar Maastricht, duurt bijna twee uur... Leuk ding aan de sprinters van Arriva: die hebben geen aparte fietsplaatsen, we kunnen ze alleen kwijt tegen de deuren. Goed opletten bij iedere stop aan welke kant deze opengaan dus. Bij alle kleine stationnetjes is dat gelukkig hetzelfde en we hoeven weinig op te staan. Pas in Venlo moeten we ze even verwisselen. Het volgende station blijken we echter te gemakzuchtig geworden: trein stopt, gekletter, verschrikt opspringen, kudde verdwaaste Limburgers kijkt toe hoe wij haastig onze fietsen van het perron rapen.

Als we tegen zessen van Maastricht Centraal wegfietsen heeft Tom een Warmshowers adres weten te regelen in Aken, zo'n 40 km fietsen nog. Hij vraagt zich af of we al wat heuvels tegen zouden gaan komen. Die vraag wordt snel beantwoord: onder de fietsknooppuntbordjes die we volgens staat "Heuvellandroute". Al gauw blijkt dat, hoewel we op het platte redelijk hetzelfde tempo fietsen, heuveltje klimmen Tom een stuk beter afgaat dan mij. Het eerste stuk gaat nog redelijk, lange klim, maar niet extreem stijl. Dan een lekker lange helling afsjezen, blij met de nieuwe remblokken, stukje door de vallei en de volgende heuvel op. Ze worden voor mijn gevoel alleen steeds steiler en steiler. Uiteindelijk trek ik het niet meer en ben ik helemaal bekaf. Het helpt ook niet dat er continu zonnebrandzweer mijn ogen inloopt. Beschermt misschien nog een beetje tegen de verblindend laag staande zon. Tom's grijns vrolijkt nog een beetje op en een paar handen lekker zoute cashews doen goed. We besluiten maar gewoon de kortste route naar Aken te nemen vanaf hier. Nog één flink steile klim op een boerenpad en dan is het vooral heuvelafwaarts, de grens bij Vaals over en het centrum van Aken in.

Daar komen we aan bij een enthousiaste civiele techniekstudent die staat te springen om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Al zijn bewegingen zijn snel en doelgericht en daarmee wekt hij een gehaaste indruk. Zelf heeft hij dat gelukkig niet door en wij wennen er wel aan. Na een zeer welkome douche en een gigantisch bord spaghetti neemt hij ons mee op een rondje door de stad. Even de kiosk binnen om een lokaal biertje te halen en dan laat hij ons de highlights zien: de dom, het stadhuis en de universiteit. Zeker de dom is een imposant gebouw dat in meerdere eeuwen en meerdere stijlen steeds indrukwekkender is geworden. Onze host vertelt dat de grote deuren van massief brons zijn en dat ze vanwege het gewicht apart de kogellager hebben moeten uitvinden.Read more